“Dan maar geen receptenblokken en dit boek kan er ook wel uit” stelt Robin. Eindelijk is het dan zover. De dag van de reis naar Saba is aangebroken. De koffers worden een laatste keer ingepakt en gewogen. Robins nieuwe collega’s op Saba smachtten naar kaasfondue en pindarotsjes, dus die moeten nog een plekje krijgen. Onze rugzakken zijn eigenlijk te zwaar voor de vlucht van Sint Maarten naar Saba, maar dat regelen we daar wel. Er zit allemaal elektronica in die van de KLM niet in het ruim mag, dus het moet maar even zo.
Patrick en Henriette brengen ons naar station Den Bosch, vanaf daar reizen we met de trein naar Schiphol. Vanwege corona konden we niet vooraf inchecken, maar dat gaat gelukkig allemaal goed. Hier en daar is er om ons heen paniek om ontbrekende formulieren. Robin heeft alles keurig geprint en in een mapje gestopt, dus bij ons verloopt het eigenlijk prima.
Een lange vlucht later zijn we op Sint Maarten. Het inklaren verloopt prima, maar dan moeten we inchecken voor de aansluitende vlucht. Er staan net zoveel mensen achter de balie als in de rij, maar toch duurt alles superlang. De helft van de mensen achter de balie is erg druk met het oplossen van Rubiks cubes en wij zien onze overstaptijd steeds verder krimpen. Als we eindelijk aan de beurt zijn, vertellen ze ons ook nog dat het vliegtuig erg vol is en dat ze maar twee koffers kunnen garanderen, de rest komt dan minimaal een week later. Dus moeten we even ompakken om te zorgen dat we in elk geval ondergoed en toiletspullen hebben. Als dan ook nog het tarief voor de overbagage verkeerd berekend dreigt te worden, is Sietskes geduld op. Die kletst er weer 30 dollar af en over onze rugzakken houden we wijselijk onze mond.
We racen door de security en de douane en komen lichtelijk gestresst, want eigenlijk na de vertrektijd van het vliegtuig, aan bij de gate. Gelukkig zit daar een vriendelijke Duitse vrouw die al jaren als opticien op Saba werkt en zij stelt ons gerust, het vliegtuig is nog niet vertrokken. Na een familievisite is zij op weg naar huis.
De vlucht is een ware attractie. Het vliegtuig is ongeveer net zo groot als een bus en het kabaal enorm. Het uitzicht is wel fantastisch en na een spannende landing staan we dan op Saba! Het blijkt al snel dat er maar één koffer meegekomen is. Als we door de Public Health service naar ons huis gebracht zijn, maken we de schade op. Geen toiletspullen en bijna alleen kleren van Robin.
Robins collega Lennart komt tandenborstels, ondergoed en avondeten brengen. Superfijn. We vallen uitgeput in slaap. Nu eerst twee weken in quarantaine. Kunnen we mooi even bijkomen.