In het blauwe water

Na een mooie zeiltocht doemt al vroeg in de ochtend Grenada op. De enorme hoeveelheid zeilboten valt meteen op. Dat is even wennen. Gelukkig kregen we van de Choctaw een rustige ankerlocatie op wandelafstand van alle drukte aangeraden. Dus laten we ons anker vallen in het zwembadwater van True Blue Bay. We nemen de bus naar de douane. Een ervaring op zich. De busjes rijden toeterend door de straten. Ze proberen zoveel mogelijk klanten mee te nemen. Er past altijd nog wel iemand bij en er hoort natuurlijk een lekker muziekje aan te staan (op volume oorverdovend).

Op Grenada is weer een nieuw aanbod watersportwinkels. Altijd een feestje om te gaan kijken. Onze buitenboordmotor heeft ondertussen zoveel kuren dat we hebben besloten een andere te kopen, dus vergelijken we prijzen, eigenschappen, gewichten en recensies. De oude wordt vlot aan een local verkocht die hem op wil knappen.

Onze Zuid-Afrikaanse vriend Craig ligt met de FOB ook nog steeds op Grenada. Zijn boot ligt te koop, maar er komen nog weinig kopers. Voor ons heel gezellig om hem weer te ontmoeten en spelletjes kaart te spelen. Ook komen we hier weer andere Nederlandse zeilers tegen, we sluiten nu langzaam aan bij het jaar dat na ons vertrokken is. Heel gezellig.

Het bussysteem werkt goed. Dus gaan we het eiland bekijken. We wandelen naar de seven sisters watervallen en bezoeken het vissersdorpje Grenville. Daar zijn wij voor de schoolkinderen ook een soort toeristische attractie. Op Onafhankelijkheidsdag maken we kennis met de cultuur. We gaan kijken bij de parades en de culturele optredens.

Grenada is voor onze reis ook een belangrijk kruispunt. Vlak voor we terugvlogen naar Trinidad, ontdekten we dat er een baby op komst is. Op Grenada laten we een termijnecho maken en die blijkt gelukkig in orde te zijn. Dus verrassen we het thuisfront en maken we verdere plannen voor de reis. Dat de reis heel anders zou worden dan ons grove plan toen we vertrokken, was al wel duidelijk geworden. Daar voelden we ons allebei ook helemaal oké bij, maar nu moesten er opnieuw keuzes gemaakt worden.

We bespreken een heel legioen aan opties, maar besluiten uiteindelijk dat we het niet zien zitten om met een hele jonge baby in de Carieb te varen. Met dertig weken zwangerschap een oceaanoversteek maken, staat niet heel hoog op Sietske haar verlanglijstje en de oversteek zonder Sietske maken, niet heel hoog op die van Robin. Puffin verkopen kunnen we niet over ons hart verkrijgen en zou financieel ook onverstandig zijn na de enorme refit die we gedaan hebben. Dus gaat Puffin op transport. Een flinke hap uit ons budget, maar voor nu de meest passende optie.

Soms vliegt het ons even aan. Een beperkte tijd in de Carieb, geen Pacific en geen Patagonië in deze reis. Maar meestal voelt het als de goede beslissing. We verheugen ons op het nieuwe avontuur met onze Gup en maken stiekeme plannen om Scandinavië te gaan verkennen als alles goed gaat als kersvers gezin. Gelukkig voelt Sietske zich best goed, op wat flinke vermoeidheid na, en kunnen we er nu dus nog een mooie tijd van maken.