Het is een tijd stil geweest op de website. We zijn volledig opgeslokt door het leven op Saba. Robin werkt veel en Sietske heeft het ook druk met alle bezigheden die op haar pad gekomen zijn. Ondertussen geeft ze zwemles aan zowel twee groepen jonge kinderen als aan twee gezellige pubermeiden, helpt ze twee dagen bij de kleuterknutselclub, geeft ze les aan vier studenten maritime operations op de middelbare school en duikt ze dan ook nog met de Conservation Foundation.
Daarnaast hebben we een gezellige club mensen leren kennen waar we regelmatig mee afspreken. We eten samen, gaan zwemmen, wandelen, kijken samen “wie is de mol” en doen regelmatig spelletjes. Weerwolven is favoriet. Doordat het eiland zo klein is, is afspreken op korte termijn heel makkelijk. Op zaterdagochtend gaan we vaak koffiedrinken bij de Bizzy B en dan schuift iedereen aan die daar zin in heeft. Het leven is overzichtelijk en behoorlijk zorgeloos.
Ondertussen wordt in Nederland de Puffin verder afgemaakt. Het ziet er steeds meer uit als een huisje. We maken een afspraak voor de tewaterlating. Een leuke verassing is dat we een zeeanker krijgen van twee voormalig wereldzeilers die we op Saba leren kennen. We gaan een ochtend op de koffie en genieten ontzettend van alle verhalen.
Als ons vertrek dichterbij komt, organiseren we een afscheidsfeestje. Het is wonderbaarlijk hoe we ons aan de mensen en het eiland hebben gehecht in de vijf maanden dat we hier zijn. Het feestje is erg geslaagd en we maken ons op voor de laatste week op dit bijzondere eiland.
Het vertrek is intens. Na een laatste, snel ontbijt bij de Bizzy B gaan we naar het vliegveld. Sietske zorgt voor het inchecken terwijl Robin nog als taxi naar Windwardside rijdt om wat vrienden op te halen die ons uit komen zwaaien. Het is een heel klein vliegveld, dus is het prima als we na het inchecken gewoon weer naar buiten wandelen om daar nog een uurtje te kletsen met alle leuke mensen. Dan is het vliegtuig er en moeten we na nog wat stevige knuffels toch echt onder ogen zien dat we vertrekken. Met pijn in ons hart zwaaien we nog naar het eiland als de vliegende bus met voluit ronkende motoren vaart maakt om op te stijgen.
We spenderen nog een paar uur op Sint Maarten, daar mogen we heel lief douchen en onze bagage achterlaten bij de ouders van een vrouw die we ook op Saba ontmoet hebben. Even zwemmen op een wit strand en een kort bezoek aan het fameuze Maho Beach en dan gaan we echt terug naar Nederland. Als we de volgende morgen op Schiphol door de slurf wandelen, voelt het alsof we op wintersport gaan. In de trein naar Den Bosch missen we het uitzicht op de zee en is alles maar plat. Ook ruikt het Nederlands. Het is moeilijk te omschrijven waar dat in zit, maar het was ons allebei opgevallen. Op station Den Bosch komen Patrick en Henriëtte ons halen. We zijn moe en moeten echt een beetje bijkomen van het afscheid en de reis, dus het is heerlijk dat we neer kunnen ploffen en eigenlijk even niet zoveel hoeven.
