Eerder was ons verteld dat La Graciosa de beste ankerplek van de Canarische Eilanden is. Dat is fijn, want het gaat een paar dagen heel hard waaien. We verleggen de boot naar het westelijke deel van de baai. In het oostelijke deel zijn nog flink wat rotsen waar de ketting aan vast kan komen te zitten. We pompen het bijbootje op en verkennen het eilandje nog een beetje. In het dorpje wanen we ons in een Western met de witte huizen en de onverharde wegen.
In de haven proberen we nog de havenmeester te vinden, maar die is met vakantie. Daarom krijgen we geen enkele reactie. Het blijkt een terugkerend probleem voor ons op de Canarische eilanden. De havens die beheerd worden door de Puertos Canarios moet je reserveren via het internet of een app, maar we krijgen vaker niet dan wel een reactie. Op La Graciosa is dat niet echt een probleem, we kunnen prima voor anker blijven liggen.
Robin duikt onder de boot en komt geschrokken boven. De schroef ziet er héél slecht uit. Er zitten diepe happen in de bladranden en de bladoppervlakken zijn ook niet glad meer. Hij maakt foto’s. Dit ziet er niet goed uit. We slapen er slecht van, ook al hadden we op de oversteek al het vermoeden dat er iets mis was, doordat we meer toeren moesten maken om dezelfde snelheid te halen.
De dagen daarna waait het zo hard dat de windmolen iedere keer stopt met draaien om niet overbelast te raken. Ons anker geeft geen krimp. Dat schept vertrouwen. We mailen met Nederland over onze schroef. Het is even zoeken naar een oorzaak en een oplossing.
We zoeken naar plaatsen waar we het water uit kunnen. Het is lastig om contact te krijgen met lokale werven doordat we bijna geen Spaans spreken. Daarnaast willen we ook een plek vanuit waar we naar Nederland kunnen vliegen. Na veel puzzelen komen we uit op Arrecife. Dat is ook niet ver varen, wat fijn is, want we hebben geen idee van de huidige structurele integriteit van de schroef.
In onze laatste nacht voor anker, komt er een trog over en draait de wind. De Franse boot die al redelijk dichtbij lag, kunnen we nu aan boord horen praten en een Duitse boot die moeite had met ankeren (6 uur bezig voor hij eíndelijk lag) ligt nu recht voor ons. We zijn daardoor wakker als Patrick om half drie belt dat hun dochtertje (ons nichtje) Fleur geboren is. Toch nog een leuke nacht!