Vanaf True Blue zeilen we met een tussenstop aan de westkust van Grenada naar Sandy Island op Carriacou. Het is geen makkelijke tocht, want er staat een flinke stroming die ons enorm naar het westen wegzet en Kick ‘m Jenny ligt in de weg. Die laatste is een actieve onderwatervulkaan. Er wordt aangeraden om er een flinke afstand van te houden, dus dat doen we dan maar. Als we tegen het einde van de middag bij Carriacou aankomen, zien we een oerwoud aan mastjes in Tyrell Bay. De beoogde bestemming. We hebben geen zin om ons daar tussen te manoeuvreren, dus varen we naar Sandy Island waar we voor anker gaan.
De volgende ochtend komt er een mooring heel dichtbij het strand vrij. We verhuizen meteen. Robin duikt op de mooring en we leggen wat extra lijnen, maar dan liggen we ook in een tropische poster. Fluorescerend blauw water, een wit strand en palmbomen. De schildpadden zwemmen om ons heen en pelikanen duiken naar een maaltje. Er is niks, het eilandje loop je in een kwartiertje rond en we pompen de dinghy niet eens op. We snorkelen, zwemmen en genieten van ons bijzondere leven. ’s Nachts is het heel onrustig. Het waait hard en door de ondiepe mooring rukt Puffin aan haar lijnen. We bouwen nog een constructie tegen het gieren en dat werkt prima, maar ons eigen anker ligt over het algemeen toch rustiger.
Als we weer een beetje bijgekomen zijn, verhuizen we naar Tyrell Bay. Het is nog steeds erg druk, maar nu zijn we ontspannen genoeg om rustig een plekje te zoeken. De reden van de drukte is het aankomende carnaval. Carriacou heeft haar eigen tradities en daar komen ook veel zeilers op af. Het is ontzettend gezellig. We gaan op avontuur in de mangrove met de MiesJe, borrelen op het strand met wel tien Nederlandse boten en kijken aan boord bij de langetermijn vertrekkers op de Bestevaer Maaike Saadet.
Het carnaval is indrukwekkend. Robin gaat naar de olie- en verfgooitraditie om vijf uur ’s ochtends. Sietske blijft dan lekker in bed liggen. Hij komt vies en versleten thuis, maar heeft het wel leuk gehad. ’s Middags gaan we bij de optocht kijken. Feestelijk uitgedoste groepen komen dansend langs. Daartussen grote trucs die de (oorverdovende) muzikale omlijsting verzorgen.
Op Carriacou nemen we ook weer afscheid van de Alani. Het was onwijs leuk om ze na onze tijd in Lagos in 2021 weer te zien. Wij gaan vanaf hier verder naar het noorden, terwijl zij richting de ABC eilanden varen. Langzaam wordt het weer rustiger in de baai en dan is het ook voor ons tijd om uit te klaren en de Grenadines te gaan verkennen.