De ochtend van 8 april gebruiken we om langzaam afscheid te nemen van het land. We gaan nog een keer uitgebreid douchen, tanken de watertanks helemaal vol en lopen bewust nog even een rondje over de vaste grond. Dan gaan de trossen los. De andere boten zwaaien ons uit en wensen ons een veilige reis.
We scheuren langs het eiland. Ook nu doet de acceleratiezone haar naam eer aan. ’s Nachts zien we nog lang de vuurtoren van El Hierro, ook omdat de wind draait en langzaam afneemt. Uiteindelijk zetten we de motor maar aan. Dit zat in de voorspelling, maar toch is het heel spannend om de motor te gebruiken. We zijn pas net vertrokken en de voorraad diesel is eindig.
De eerste paar dagen worden vooral gedomineerd door onze zenuwen. Sietske voelt zich daarnaast lichamelijk niet zo lekker, maar dat kennen we van eerdere tochten. Buiten gaat het prima, maar de binnenklussen komen op Robin neer. We genieten wel van de vogels, de Portugese Oorlogsschepen en de dolfijnen en zijn blij met elke veilige mijl die we afleggen, maar echt leuk vinden we het nog niet.
Met onze Iridium Go zijn we echt heel blij, daardoor weten we wat voor weer eraan komt en kunnen we er goed op anticiperen. Het scheelt enorm dat we de fok alvast kunnen wisselen, of alvast een rif kunnen zetten voordat de wind toeneemt. Want wind hebben we! En golven ook, cadeautje van storm Evelyn die verder naar het noorden raast.
Op 13 april lijkt de marifoon ’s ochtends vroeg kuren te hebben. Hij gaat uit en aan, heel raar. Als we wat beter kijken, geeft hij een waarschuwing dat het voltage te laag is. Dat is ook raar, dus gaan we op verder onderzoek uit. Er blijkt een accu kapot. Lastige timing zo op de oceaan. We mailen met Rexwinkel over mogelijke oplossingen en besluiten dan de kapotte accu uit het systeem te halen en met halve capaciteit door te varen. Als we de koelkast ’s nachts uit zetten, is dat goed te doen. De tweede accu in deze bank is echter precies dezelfde en het verbaast ons dan ook niet dat die twee dagen later ook de geest gegeven heeft.
We hadden dit scenario al besproken, dus verleggen we heel vanzelfsprekend de koers naar de Kaapverden. Hoewel we gelukkig wat kaarten hebben en wat van de officiële info, voelen we ons toch niet echt goed voorbereid. We sturen de Choctaw een sms, die lagen heel lang op de Kaapverden door Corona. Door de hele berg info die ze terug sturen en een flinke hoeveelheid morele steun, komen we op 17 april veilig aan in Mindelo en knopen we vast aan een mooring bij de visclub. Je kan in de baai prima voor anker, maar met de klusjes die we verwachten te doen, is het lekker als we dicht bij de kant liggen en de visclub is niet duur.
