Na een gespannen zeiltocht tussen a Coruña en Camariñas gaan we voor anker in een prachtige baai (lees in deze blog waarom het spannend was). Het vissersdorp wordt geflankeerd door naaldbossen. Het geheel doet wat Scandinavisch aan en we zijn ontzettend blij dat we er zijn. Doordat we een beetje achter de grote meute aan varen, krijgen we allerlei leuke tips van andere boten. Dus gaan we op verkenning met het kleine bootje. We varen de rivier op naar een prachtig strandje, maken daar een wandelingetje door het bos en moeten dan terug roeien. Het was eb en de rivier is niet langer diep genoeg voor onze motor. Niet erg, we hebben tijd genoeg. Het bootje doet het boven verwachting goed.
Vanaf Camariñas staat het orka stoplicht niet meer op rood, dus het varen is wat meer ontspannen. Er is alleen weinig wind, dus staat de motor veel bij als we richting de volgende mijlpaal varen: Cabo Finisterra, het einde van de wereld. Doordat het weer heel rustig is, kunnen we er behoorlijk dicht langs varen. Indrukwekkend. We varen naar Ria de Muros. Daar zou op vrijdag markt moeten zijn. Dat klinkt leuk en we zijn ook wel benieuwd naar de dolfijn die daar huist. Het ankeren schijnt wat listig te zijn. De bodem is steil en er schijnt vaak vistuig op de bodem te liggen waardoor je anker vast kan komen te zitten. We zijn dus druk bezig met het uitkiezen van een plek als de dolfijn ineens opduikt. Sietske schrikt zich een hoedje en Robin lacht zich een ongeluk. Deze dolfijn is geen deel van een sociale groep en probeert in plaats daarvan contact met mensen te zoeken. Klinkt heel gezellig, maar het is eigenlijk vooral sneu, want als zijn gedrag teveel verandert, dan is de kans dat hij op den duur weer opgenomen wordt in een groep kleiner. De lokale vissers zijn er ook niet blij mee, want die duiken op schaaldieren en worden daarbij nu regelmatig door de dolfijn lastig gevallen.
De ochtend daarna varen we met het bootje naar het dorp en zodra we de motor starten, komt de dolfijn weer kijken. Hij gaat onder het bootje liggen en Sietske is bang dat hij zich bezeert aan de schroef, maar hij weet van geen wijken. We zwerven door het schattige dorpje, de markt bestaat eigenlijk vooral uit kleren en namaak artikelen en is niet zo interessant. We bereiden de volgende etappe voor. Daar zit een spannende rotspassage in en daar moeten we even goed naar kijken. De route staat in de Reeds niet omschreven, maar wel in één van de digitale pilots die we hebben. Er is weinig wind en deining voorspeld, dus durven we het wel aan. Voordeel van deze ondiepe route is dat de kans op het tegenkomen van orka’s heel klein is.
Als we wegvaren uit Ria de Muros, komt de dolfijn nog één keer een rondje om de Puffin zwemmen. Talloze soortgenoten zwemmen met ons mee de Ria uit. Het lijkt een andere soort dan de dolfijnen die we bij Frankrijk tegenkwamen. Dicht tussen de rotsen door varen we richting Ria de Arousa. Het is praktisch windstil en het regent. Mooi weer voor Sietske om lekker binnen een boekje te lezen. Robin houdt de wacht. In deze Ria wordt op grote schaal mosselen gekweekt. Hiervoor gebruiken ze een soort grote vlotten waar de mossels onder hangen. We ankeren naast een grote groep van deze vlotten bij opnieuw een heel mooi strandje.
